Η δούκισσα
Η δούκισσα της Πλακεντίας (Duchess de Plasiance), πλήρες όνομα Σοφία Λεμπρέν (Sophie Lebrun, το γένος ντε Μπαρμπέ-Μαρμπουά), Γαλλίδα ευγενής και ένθερμη φιλελληνίδα (Φιλαδέλφεια, Η.Π.Α. 1785 – Αθήνα 1854), ήταν κόρη του μαρκήσιου Φρανσουά Μπαρμπέ ντε Μαρμπουά (Francois Barbe de Marbois), διακεκριμένου πολιτικού κατά την περίοδο της Α’ αυτοκρατορίας της Παλινόρθωσης. Όταν ο πατέρας της διορίστηκε επιτετραμένος της Γαλλίας στις ΗΠΑ, νυμφέυθηκε την κόρη του σημαίνοντα πολιτικού της Πενσυλβάνια Γουίλιαμ Μουρ και από το γάμο αυτό γεννήθηκε η Σοφία ντε Μπαρμπέ-Μαρμπουά, που σε ηλικία 19 ετών παντρεύτηκε τον στρατηγό Αν-Σαρλ Λεμπρέν.
Διαπνεόμενη από έντονη αγάπη για την Ελλάδα, εγκαταστάθηκε το 1834 στην Αθήνα, όπου έγινε μια από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες της μικρής τότε αθηναϊκής κοινωνίας. Αγόρασε κτήματα στην περιοχή της πόλης, αλλά και στην Πεντέλη, κι έχτισε μέγαρα, τα οποία σχεδίασε ο ευνοούμενός της αρχιτέκτονας και παλαιός ιερολοχίτης Σταμάτης Κλεάνθης.
Επειδή όμως πίστευε σε μια προφητεία, ότι θα πέθαινε όταν θα ολοκληρωνόταν η οικοδόμηση της κατοικίας της, άφησε και τα τρία κτίρια ημιτελή. Το ένα από αυτά, κτισμένο κοντά στις όχθες του ποταμού Ιλισσού, ονομαζόταν «Ιλίσσια» και αποτελούσε τη χειμερινή κατοικία της. Κτίστηκε κατά τα έτη 1840-1848 και σήμερα στεγάζει το Βυζαντινό Μουσείο. Τα άλλα δύο, στην Πεντέλη, άρχισαν να κτίζονται σχεδόν ταυτόχρονα, επίσης το 1840. Έτσι η προσωρινή έπαυλη της δούκισσας που ονομάστηκε «Σπιτάκι» (Maisonnette) και το «Καστέλλο (πύργος) της Ροδοδάφνης», χώρος όπου σήμερα γίνονται οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Πεντέλης. Επίσης το 1840 άρχισε η οικοδόμηση των κτιρίων «Πλακεντία»(Plaisance) και «Πυργάκι» (Tourelle) στην οδό προς τη Μονή Πεντέλης (θέση Μυρτιές), τα οποία τα προόριζε η δούκισσα για ξενώνες. Η «Πλακεντία» ολοκληρώθηκε το 1846, ενώ το «Πυργάκι», όπως και το «Καστέλλο», έμειναν οριστικά ημιτελή.
Ο θάνατος της κόρης της Ελίζας, υπήρξε συντριπτικός για την δούκισσα της Πλακεντίας. Αρνήθηκε την ταφή της κόρης της, διέταξε να ταριχευθεί η σορός της και την μετέφερε στην Αθήνα, όπου την τοποθέτησε σε δωμάτιο – παρεκκλήσιο, στην προσωρινή κατοικία της στην οδό Πειραιώς. Από τότε η δούκισσα της Πλακεντίας παρέμεινε οριστικά στην Αθήνα. Η ιδιοτυπία της εκδηλώθηκε έντονα. Πρέσβευε τη δική της «θρησκεία», μείγμα φεουδαλικών δοξασιών, ιουδαϊσμού και μωαμεθανισμού.
Μετά το 1846, όταν πυρκαγιά αποτέφρωσε την προσωρινή κατοικία της δούκισσας και μαζί με αυτήν και τη σορό της κόρης της, η ιδιοτυπία της εξελίχθηκε σε μισάνθρωπα αισθήματα, που επιδεινώνονταν από την υδρωπικία από την οποία έπασχε και η οποία οποία την είχε παραμορφώσει. Η δούκισσα της Πλακεντίας πέθανε στο «Μέγαρο των Ιλισσίων» το 1854 και τάφηκε σε αρχαιπρεπή τάφο σε σχήμα ναϊσκου από πεντελικό μάρμαρο, που είχε στηθεί, σε σχέδια του Σταμάτη Κλεάνθη, σε μικρή απόσταση από το «Σπιτάκι» της Πεντέλης.
Η δούκισσα της Πλακεντίας προσέφερε σημαντικά ποσά για φιλανθρωπικά έργα και βοήθησε ιδιαίτερα τους χωρικούς της Πεντέλης. Ενδιαφέρθηκε για την εκπαίδευση. Χρηματοδότησε την β΄ έκδοση των Ελληνικών Χρόνων του Μεσολογγίου. Οι κατοικίες της ήταν πόλος έλξης για όλους τους ξένους περιηγητές που επισκέφθηκαν την Ελλάδα.